Teatr Biuro Podróży

Teatr Biuro Podróży istnieje od  1988 roku. Jego założycielem i reżyserem jest Paweł Szkotak. W ciągu ponad dwudziestu lat poszukiwań artystycznych teatr wypracował własną metodę pracy nad spektaklem oraz  rozpoznawalny styl teatralny. Teatr przygotował 14 autorskich spektakli, w tym osiem widowisk plenerowych, pięć spektakli salowych oraz akcję teatralną w specjalnie przystosowanej do tego zamkniętej przestrzeni. Spektakle teatru zaprezentowane zostały w blisko 50 krajach świata, na sześciu kontynentach (m.in. w Argentynie, Australii, Brazylii, Kolumbii, Kubie, Egipcie, Indiach, Iranie, Izraelu, Jordanii, Korei, Libanie, Meksyku, Palestynie, Singapurze, Taiwanie, USA i w większości krajów europejskich). Teatr Biuro Podróży prowadzi działalność nie tylko artystyczną polegającą na produkcji i prezentacji spektakli, ale również działalność edukacyjną polegającą na pracy artystycznej z ludźmi i grupami teatralnymi na świecie: warsztaty teatralne oraz projekty artystyczne. Teatr Biuro Podróży był uczestnikiem największych światowych festiwali teatralnych oraz laureatem prestiżowych nagród. W uznaniu tego faktu teatr otrzymał w 2002 roku nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi dla promocji Polski w świecie oraz nagrodę Ministra Kultury  za  wybitne osiągnięcia w dziedzinie teatru. W 2005 Paweł Szkotak otrzymał prestiżowy Paszport Polityki. W 2008 roku Paweł Szkotak, Marta Strzałko i Jarosław Siejkowski otrzymali Medale Gloria Artis przyznawane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego  Bogdana Zdrojewskiego.

Teatr PST

PST jest teatrem małych form, otwartym na pomysły z zewnatrz. Do współpracy zaprasza wszystkich, którzy mają pomysł na własne zaistnienie na scenie i chcą zrealizować swój projekt we współpracy z teatrem, pod kierownictwem doświadczonego instruktora. Działa w Ośrodku Teatralnym Łódzkiego Domu Kultury od września 2008 roku. Pracuje w oparciu o metody wielkich twórców systemów aktorskich: Konstantego Siergiejewicza Stanisławskiego, Michaiła Czechowa, którzy postawili sobie za cel uwypuklenie prawdy w wypowiedzi scenicznej. Kierownikiem zespołu jest Przemysław Sowa – recytator i instruktor z wieloletnim stażem. Prowadzi on również konsultacje z zakresu sztuki słowa, opracowania interpretacji tekstów scenicznych, prozatorskich, poetyckich oraz dialogu.

Teatr Formy

Teatr Formy (dawny Współczesny Teatr Pantomimy) istnieje od 1996, założony i prowadzony przez Józefa Markockiego, który wyrósł z Wrocławskiego Teatru Pantomimy i szkoły Mistrza Henryka Tomaszewskiego. Wszyscy członkowie zespołu są zawodowymi aktorami, a formacja jaką tworzą wyrasta z tradycji polskiego mimu zbiorowego.  Interesuje ich współczesność i człowiek teraźniejszy - z tym, co go spotyka, drażni, wzrusza czy przeraża. Aby opowiadać o doświadczeniach homo sapiens XXI wieku, ale i o odwiecznych zmaganiach ideałów z ludzką niedoskonałością, Józef Markocki sięga po inspiracje literackie, a także po wspólne wielu kulturom mity i legendy.  Operując międzynarodowym językiem gestu nie wymagającym tłumacza, z dużym powodzeniem gości na festiwalach w kraju i za granicą, między innymi w krajach takich jak: Japonia, Włochy, Francja, Hiszpania, Holandia, Belgia, Szwecja, Białoruś, Rosja, Ukraina, Iran, Gruzja, Czechy, Słowacja, Austria, Węgry.

Radykalna Frakcja Medialna Mazut

Zespół Radykalnej Frakcji Medialnej Mazut został założony w 1993 roku na złomowisku w Żninie przez architekta Pawła Hałaburdzina i psychologa Romana Andrzejewskiego. We wrześniu 1993 roku zespół wziął udział w wystawie „architektura wiatru" zorganizowanej w piwnicach Centrum Sztuki w Poznaniu. Do dorobku zespołu należą intermedialne doświadczenia muzyczno – filmowe oraz liczne nieskrępowane wybuchy ekspresji w środkach komunikacji zbiorowej i plenerze. Zespół w swojej pracy opiera się na analizie co ciekawszych paranoi i patologii życia codziennego. Artystycznej projekcji perwersyjnego piękna i wynaturzeń postindustrialnej cywilizacji towarzyszy zwykle brutalna refleksja nad kondycją człowieka – twórcy.

Teatr InZhest

Teatr InZhest jest niezależną białoruską grupą artystyczną, która przez ponad 30 lat działa w dziedzinie współczesnej pantomimy, tańca butoh, improwizacji site specific oraz performansów w plenerze. Niezmienny lider teatru Sława Inoziemcew przez wiele lat był zaangażowany jako aktor, choreograf i wykładowca w międzynarodowe projekty Teatru Formy z Józefem Markockim (Wrocław) i Ten Pen Chii Art Labor z Joachimem Mangerem i Yumiko Yoshioką (Schloss Bruellin, Niemcy). Sława prowadzi również zajęcia w swoim własnym studiu w Mińsku oraz na rozmaitych warsztatach, używając własnej oryginalnej metody psychofizycznego treningu aktorskiego o nazwie "Dances of Animals" ("Tańce zwierząt"). Od roku 2000, Teatr "InZhest" tworzył swoje przedstawienie we współpracy z grupą muzyczną "Plato", prowadzoną przez Matweja Saburowa (kompozytor i artysta wizualny tworzący w technice video).

Teatr Usta Usta Republika

Teatr Usta Usta powstał w 2000 roku rozpoczynając swoją działalność od spektaklu „A.”. Do chwili obecnej powstały następujące przedstawienia: Cadillac, Ambroży, Driver, Alicja 0700, Ambasada, 777, Radioaktywni, Egzamin, Aleksandria, Glosolalia, Luminaria, Ukryte, Cykl, Uczta.
Forma: Prawie każdy z projektów to eksperyment związany z sytuacją oraz przestrzenią działania teatralnego. „Driver” to pierwszy polski car-play, zainscenizowana dla czterech widzów kameralna podróż starym, amerykańskim krążownikiem szos, który w późnych godzinach nocnych przemierza różne punkty miasta, będącego scenerią opowiadanej historii. „Alicja 0-700” to z kolei pierwszy polski spektakl interaktywny zrealizowany w sieci telefonicznej, w którym widz - słuchacz poprzez wciskanie cyfr z klawiatury telefonu decyduje, jak potoczą się dzieje tytułowej bohaterki. „Ambasada” ma swój początek na stronie internetowej. Widzowie ubiegający się o azyl w ambasadzie zmuszeni są do wypełnienia zamieszczonego tam wniosku o prawo do stałego pobytu.
Przestrzeń: „Wrażliwość miejsca” to jeden ze znaków rozpoznawczych, a zarazem największych atutów poznańskiej grupy. Brak stałej siedziby stał się bowiem impulsem do oswajania na potrzeby teatru niecodziennych przestrzeni miejskich. Zawilgocone piwnice Centrum Sztuki Współczesnej „Inner spaces”, zakurzony strych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, monumentalna bryła zamku cesarskiego w Poznaniu, podziemny parking, nocny labirynt miejskich ulic, czy wspomniana już przestrzeń wirtualna to miejsca premierowych prezentacji Republiki Usta Usta. Ich specyfika posłużyła za klucz do konstrukcji przedstawień. Odejście od klasycznie rozumianego pomieszczenia teatralnego sprowokowało wielopoziomową grę
z przestrzenią, w której poszczególne jej fragmenty zaczęły funkcjonować nie tylko jako elementy scenografii, ale także jako osoby dramatu.
Widz: Projekty firmowane przez poznański Teatr Usta Usta Republika wymagają od widza aktywności. Zdaniem Joanny Derkaczew tutaj: „Zanika podział na tego, co tworzy, narzuca i tego, co potulnie przyjmuje jego wizję”. Wiński gra nie dla widzów, ale z widzami, pozostawiając w dramatycznej partyturze miejsce na ich autonomiczne reakcje i wybory. Rozwój scenicznych wydarzeń to wypadkowa działań aktorskich oraz decyzji podejmowanych na bieżąco przez publiczność. W opinii krytyków Usta Usta od sześciu lat specjalizują się w akcjach-spektaklach, angażujących ciało, pamięć i wyobraźnię widza. Nie ma wygodnych foteli, z których zerka się na wysiłki aktorów. To widz staje się wykonawcą, siedząc we wnętrzu ciasnego samochodu, budując spektakl poprzez wciskanie kolejnych przycisków telefonu komórkowego, odpowiadając na intymne pytania zawarte w ankietach ambasady, czy też obstawiając wygraną w tajemniczej jaskini hazardu – w „777”. Rozmach inscenizacyjny paradoksalnie nie burzy intymnego i osobistego charakteru tych doświadczeń.
Temat: Labirynt przestrzeni zestrojony z labiryntem ludzkich emocji i sytuacji, wizja świata-pułapki, naznaczonego samotnością, zagubieniem, niespełnieniem i doświadczeniem utraty to tematy pojawiające się w wielu spektaklach Republiki Usta Usta. Każde z przedstawień to jednak autorski projekt, stanowiący oryginalną i aktualną w swej wymowie próbę opisania i zinterpretowania otaczającej nas rzeczywistości. To również zaproszenie do podróży przez plątaninę wydarzeń, snów, sytuacji, osób i obrazów pamięci.